«Είμαι ο αργάτης της άβυσσος. Είμαι ο θεατής της άβυσσος. Είμαι η θεωρία κι η πράξη. Είμαι ο νόμος. Όξω από μένα τί- ποτα δεν υπάρχει. “Εγώ μονάχα υπάρχω!” φωνάζει ο Νους.» Ασκητική, Νίκος Καζαντζάκης Στοχασμός, ο απότοκος του Νου. Τα παραπάνω λόγια του Καζαντζάκη κλωθογυρίζουν στο μυαλό μου, προσπαθώντας να φανώ στοχαστικός, ανταποκρινόμενος στην ιδιαίτερη τιμή που μου έκανε ο φίλος μου ο Γιάννης να προλογίσω το νέο του βιβλίο Επίκαιροι Στοχασμοί. Είναι τα ίδια λόγια που έλαμπαν ένα πανσέληνο βράδυ στον έναστρο ουρανό του Ταϋγέτου, όταν μαζί συνοδοιπόροι της μυητικής Ανάβασης, μυσταγωγούσαμε φιλοσοφώντας με Νου καθάριο καθήμενοι γύρω από του Δασκάλου το Σήμα (ή στα Μαρμαρένια Αλώνια). Με την ιδιότητα, λοιπόν, του ταπεινού συνοδοιπόρου του συγγραφέα στην ιεροτελεστία του Ταϋγέτου, θα αποτολμήσω ως μη συγγραφέας(!), να εκφράσω την κριτική μου σκέψη στο έργο του. Το νέο έργο του Ιωάννη Δημόπουλου αποτελεί το απαύγασμα του κόσμου των Ιδεών που μας εισήγαγε με το προηγούμενο βιβλίο του Διαλεκτική Έρωτος και Θανάτου. Ο συγγραφέας εδώ με τον καταιγιστικό του λόγο, τον ευθύ και στιβαρό, σαν τον Ήφαιστο στο αμόνι σφυρηλατεί το θυμικό σου και σε αναγκάζει να μην απαρνηθείς την ευθύνη σου ως άνθρωπος. Γκρεμιστής και συνάμα Χτίστης, προσπαθεί να αναβιώσει την «πλέρια Μνήμη» του Σικελιανού μέσα από το αρχέτυπο της αρχαίας ελληνικήςφιλοσοφίας. Καταπιάνεται με τα βασικά δομικά συστατικά του ανθρωπίνου γίγνεσθαι –την ίδια την αυτόφωτη ανθρώπινη οντότητα– την τόσο μεγαλειώδη αλλά συνάμα και τόσο τραγική, όπως αυτή προσδιορίζεται και αναφαίνεταιμέσα από τους αρχαίους μας προγόνους και από τους σύγχρονους διανοητές, από τον Ηράκλειτο έως τον Νίτσε και έως τον Λιαντίνη. Παράτολμα αποκαθηλώνει κοινωνικές έννοιες.